“Eindelijk is inclusie the talk of the town”

Wat zijn jouw focuspunten als Country Manager?

Mijn verantwoordelijkheid bestaat er vooral in om voor België en Luxemburg een groeistrategie te ontwikkelen en die te implementeren. De juiste mensen aan boord hebben en houden is daarbij een prioriteit. Net zoals het creëren van een bedrijfscultuur waar mensen graag samenwerken en zich happy voelen. Mijn stelling is eenvoudig: tevreden werknemers zorgen voor tevreden klanten. Laten we dus inzetten op een werkomgeving die mensen energie geeft. Voor mij is dat het fundament van onze groeistrategie.

In welke mate hindert jouw slechtziendheid jou bij het uitvoeren van je job?

Ik heb een genetische oogziekte die leidt tot volledige blindheid. Vandaag is m’n gezichtsveld  5 percent van dat van een normale persoon. Zelf met de auto rijden is er sinds 8 jaar niet meer bij . M’n mobiliteit zorgt dan ook voor de nodige uitdagingen. Maar daar bestaan oplossingen voor. Zoals de toelagen die m’n werkgever van de VDAB krijgt. Die gebruik ik om me met het gepaste vervoer van punt a naar punt b te verplaatsen. Zo kan ik op een onafhankelijke manier naar zakenlunches of overlegmomenten die zich buitenshuis afspelen.

Voor m’n job heb ik aangepaste software nodig. Ik heb dan ook een speciaal klavier met grote witte letters en een klein computerscherm. Komt erbij dat ik door m’n beperkt zicht voortdurend alles moet scannen. Behoorlijk vermoeiend. Gelukkig beschik ik over spraaksoftware als hulpmiddel. Dat m’n werkgever me al die middelen en het vertrouwen geeft om ons bedrijf te leiden, daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn.

Kunnen we stellen dat een werkgever die zich menselijk opstelt, heel wat terugkrijgt van z’n werknemers?

Zo werkt het inderdaad. Een inclusieve bedrijfscultuur is gebouwd op inclusieve waarden. Wil je een cultuur waar iedereen zich gerespecteerd voelt, dan zal je top down moeten beginnen en zelf het goede voorbeeld moeten geven. Zo heb ik de voorbije jaren een aantal mensen aangeworven die geen Nederlands spreken. Vroeger zou ik die stap niet meteen gezet hebben. Vandaag ben ik ervan overtuigd dat we die taalverschillen kunnen overbruggen. Die nieuwe medewerkers hebben zoveel andere talenten.  Dat ze geen Nederlands praten, mag dat niet overschaduwen. Het gaat om wat je kunt en niet om wat je niet kunt.

Het is niet om je een andere culturele achtergrond hebt,  een 60-plusser bent of uit ziekteverlof komt, dat je geen competenties zou hebben die voor de werkgever waardevol kunnen zijn. We moeten echt op een andere manier naar mensen op de arbeidsmarkt kijken. Wat is hun potentieel? Hoe kunnen we ze helpen om het te ontwikkelen? Dat zijn de vragen die er echt toe doen. En waarmee we de krapte op de arbeidsmarkt kunnen aanpakken.

Hoe doen we het vandaag als samenleving op het vlak van inclusie?

Inclusie is, net zoals het klimaat, the talk of the town. Dat er over gepraat wordt, is positief. Het is een begin. Het geeft ook aan dat de wil om inclusiever te rekruteren duidelijk aanwezig is. De tijdsgeest zit alvast mee. Denk maar aan de coronacrisis. Die heeft ons duidelijk gemaakt hoe belangrijk het menselijke aspect in onze job en samenleving is. Maar er is ook de huidige krapte op de arbeidsmarkt. Die schreeuwt om een inclusievere aanpak. Er zijn dus heel wat goede redenen om in te zetten op het inclusieve verhaal. Eigenlijk is dit a perfect storm.

Waarom is het dan toch zo moeilijk om van dat inclusieve verhaal een bestseller te maken?

We hebben nood aan leiders die de daad bij het woord voegen. Een mooi voorbeeld zag je onlangs bij de VRT, toen ze bekendmaakte dat ze meer mensen met een diverse achtergrond of met een beperking in beeld zal brengen. Zoiets kan je alleen maar toejuichen. Onderschat de impact van een programma als Thuis niet. De personages in zo’n reeks hebben wel degelijk een impact op de manier waarop de samenleving kijkt naar mensen die er op het eerste gezicht anders uitzien. Hoe meer zichtbaarheid ze krijgen, hoe lager de drempel wordt om die mensen een volwaardige plaats in onze samenleving te geven.

Zelf ervaar ik het ook. Als ik ergens voor de eerste keer met m’n witte stok binnenkom, dan voel je een wat ongemakkelijke stilte. Je hoort mensen denken: is die man met z’n visuele beperking wel capabel om z’n job te doen? Als ze je dan beter leren kennen, ontstaat er een soort van awakening. Beetje per beetje valt de twijfel weg. Maar het toont aan dat er nog heel wat vooroordelen zijn. Dat mensen het moeilijk hebben om een onderscheid te maken tussen je beperking en je talenten. Tussen je anders zijn en je potentieel.

Waar put je zelf de kracht uit om je niet te laten beperken door die stereotiepe denkbeelden?

Er is een quote die m’n vrouw jaren geleden me meegaf: ‘There is no elevator to success. You have to take the stairs.’ M’n slechtziendheid is een serieuze beperking. Dat is een feit dat ik heb moeten leren aanvaarden. Ik heb ook hulp moet leren vragen. Ondertussen ben ik erachter dat ik de eerste stap naar mensen toe moet zetten. Door zelf het gesprek aan te gaan, geef ik ze de kans om de andere kant van mij te leren kennen. Meestal komt dan een echte dialoog op gang. Waar je beperking je talenten niet langer in de weg staat. Maar dat het inspanningen vraagt, zoveel is zeker. Het is een steile “stairs” (lacht).

Jij leert ons alvast dat een beperking ons denken niet hoeft te beperken.

In ons bedrijf hebben we een fotowall waar iedereen zijn of haar lijfspreuk heeft hangen. Die van mij luidt als volgt: ‘when my circle got smaller, my vision got clearer.’ Bij mij mag je dat letterlijk nemen (lacht). Ik durft dan ook te stellen dat m’n beperking me meer mens gemaakt heeft. En me er toe aanzet om een cultuur van meer menselijkheid, verdraagzaamheid en wederzijds respect te stimuleren. Geloof je dat ik er een rijker mens door geworden ben? (lacht).