In Memoriam: Annie Serbruyns

Lieve Annie

Het wordt een zonnige dag vandaag, lieve Annie. Mijn dochter en de kleinkinderen komen deze namiddag. In de voormiddag ga ik fietsen met een goede vriend. Even bijpraten, soms met weinig woorden. Dingen die jij niet meer kan meemaken. Alles wat je wou, was weinig meer dan gewoon verder te mogen leven. In palliatieve zorg op UZ zat je in het tuintje in de veel te schrale wind, toen ik je voor het laatst bezocht. Je wou het leven nog voelen, ook die laatste dagen. Elk zuchtje wind, elk straaltje zon.

Het werd je niet langer gegund, niet langer dan 61 jaren, Annie. Ik was je baas op het werk. Ik voelde me klein. Jij bleef de baas over je eigen leven. Dat kon de ziekte jou niet afpakken. Fier heb je afscheid genomen, als een grande dame, toen het echt niet meer ging. Ik bewonderde je. Hoe je de voorbije jaren in de strijd met je eigen lichaam zo gericht bleef op het leven. Op de ander. Helemaal jezelf getrouw. Ondernemend, dynamisch, andere mensen willen helpen. Diversiteit en inclusie op de arbeidsmarkt bevorderen was je taak bij Voka. Dat was ook de taak van je leven. Zelden kende ik iemand die haar job zo diep beleefde.

We kenden je strijd de voorbije jaren. Af en toe moest je ons verlaten voor een operatie of behandelingskuur. Telkens kwam je terug. Steeds te vroeg, dat zag je aan de pijn die je nog leed. Maar ook dan met energie en goede moed. Je sprak over je ziekte als we er naar vroegen. Je wou ons geruststellen, je wou ons niet belasten. Elk van ons vraagt zich af of we meer met jou hadden moeten praten in die jaren dat je nog onder ons was. Waren we dicht genoeg bij jou, lieve Annie? Wellicht niet, het is zo moeilijk te zeggen wat te zeggen is, te zwijgen waar de stilte nodig is. Die stilte, de onnoemelijke, omvattende stilte hebben we je gegeven op een indrukwekkende afscheidsplechtigheid voor jou in de Voka Box, enkele dagen na je overlijden. Hand in hand, 50 collega’s, je vriend, je zussen. Hopelijk kon je voelen hoe dicht we bij je waren, hoe we je misten, hoe we je omarmden met tedere woorden en oneindige stilte.

In ons laatste gesprek, enkele dagen voor je overlijden, was je zo blij dat we deze herdenking voor jou gingen houden. Dat het oneerlijke lot dat je trof ons zo raakte. Dat we zo opkeken naar hoe je hiermee was omgegaan. Dat we je zo waardeerden, als mens, als collega. Je was er van aangedaan, je bedankte me. Ik voelde me zo nietig, Annie. Je nam me vast, het voelde niet vreemd. Bij het weggaan keek ik nog één keer achterom. Je blik was vol verwachting dat ik dat zou doen. Nog één keer achterom kijken. Ik ben blij dat ik het deed. En ik vraag me af wanneer ik niet naar je om keek, de voorbije jaren, toen je het misschien nodig had.

We zijn zo onvolkomen, Annie. Zo zullen we ook sterven, vrees ik. Met vragen of we meer hadden kunnen doen, met vragen of ons leven genoeg betekende. Ik hoop dat we je hebben gerustgesteld, je vrede hebben gegeven die laatste dagen, toen we wisten dat het de laatste waren, en ook die laatste jaren, toen we samen hoopten dat je eindelijk van de ziekte verlost zou zijn.

Je hebt je strijd gestreden, Annie. Met klasse, levenslustig, met warmte, met liefde. 

Bedankt, lieve Annie. Het ga je goed. Le vent te portera. De wind draagt je, tot bij ons, tot in de eeuwigheid.
 

Gedicht (Jan Van Gyseghem)

Zo veel Annie
 
weet je nog, Annie
 
onze wegen kruisten
heel gewoon 
op een dag, op een kantoor 
 
we hebben elkaar niet zó veel gezien
we hebben zeker te weinig gesproken
we deden maar door

ook toen het minder goed met je ging 
ging je - bijna geruisloos - door
en iedereen voelde:

zó veel warmte in een mens
zó veel moed kan je hebben
zó veel zin naar… weinig meer dan
gewoon verder te mogen leven

wat jou nu wacht weet niemand
maar we geloven en we wensen
een elizee van rust
zó veel rust
 
dank je voor zoveel, Annie, 
dank je voor zoveel Annie
 
vaarwel
 
een collega 
 
Jan