Stef De corte, Smartphoto: “Vroeger wilde ik eerste minister worden”

Zijn eerste camera kreeg Stef De corte cadeau toen hij zestien was. “Ik mocht kiezen van mijn ouders: ofwel een mobilet te … of iets anders. Mijn broer koos al voor een mobilette en ik had met hem afgesproken dat ik daar ook mee mocht rondrijden. Daarom koos ik voor iets anders. Het werd een fototoestel: een Nikon-reflexcamera. Ik wou er vooral portretten mee maken. Niet dat ik de ambitie had om fotograaf te worden:  ik vond het gewoon interessant om foto’s van mensen te kunnen nemen. Toen ze me bij het PMS – nu heet dat CLB – vroegen wat ik later wou worden, antwoordde ik eerste minister. Dat zou me niet lukken volgens het PMS, want dan moest ik rechten gaan studeren wat niks voor mij was, dachten ze. Omdat ik snel en vlot leerde, koos ik uiteindelijk voor de richting waarvan iedereen zei dat het de moeilijkste was: burgerlijk ingenieur.”

Eerste minister willen worden, dat getuigt van ambitie en leiderschap. Was het al vlug duidelijk dat Stef een leider in de dop was? “Goh, dat vind ik moeilijk om van  mezelf te zeggen. Maar als ik terugkijk, zijn er wel een paar aanwijzingen dat ik graag initiatief en verantwoordelijkheid nam. Op het college waar ik Latijn-Grieks volgde, zat ik in het vierde middelbaar al bij de groep laatstejaars die de honderd dagen organiseerden en een krantje uitbrachten. En toen ik naar het leger ging, werd ik als verantwoordelijke benoemd van ons peloton.”

Ardens legerkamp

Tijdens zijn tijd in het leger stak Stef heel wat op over macht en mensen. “Ik vond die dertien maanden legerdienst een ongemeen boeiend sociaal experiment. Ik zag hoe een sympathieke jongen zich als een autoritaire tiran ging gedragen toen hij de leiding moest nemen tijdens een oefening. Ik herinner me nog hoe we tijdens een 8-daags trainingskamp in de Ardennen onze officieren te slim af wilden zijn. Ik had opgevangen dat we om kwart voor zes ’s morgens zouden wakker gemaakt worden voor een verrassingstraining. Dus stonden wij allemaal om kwart voor zes in uniform klaar voor de tent van de officieren. Die zich trouwens overslapen hadden en pissed off waren toen ze ons zagen staan.”

“Om ons een lesje te leren moesten we in de winterse ochtendkou, zonder ontbijt, een snelle mars maken van anderhalf uur, tot er een paar jongens fysiek onwel werden van de inspanning. Toen stapte ik naar de officieren zei: jullie hebben je punt gemaakt en ik begrijp het. Jullie zijn verantwoordelijk voor onze discipline, maar ook voor ons welzijn. Als hier straks iemand naar het ziekenhuis moet, is dat ook jullie verantwoordelijkheid. De geforceerde mars werd toen stopgezet. Hoe deugd het deed om na dat kamp weer op een stoel te  kunnen zitten, in de warmte … dat is een moment dat ik ook nooit zal vergeten.”

Kalmte kan u redden

De corte overleefde het bootcamp in de Ardennen, maar ook het bijna-failliet van Spector, waar Smartphoto is uit ontstaan. “Ik heb veel te danken aan mijn vermogen om me niet te laten meeslepen door emoties, maar door altijd in oplossingen te denken. Toen bij Spector de inkomsten daalden omdat mensen steeds minder foto’s lieten ontwikkelen, had ik op dezelfde dag een bijeenkomst met een advocaat om de gevolgen van een mogelijk failliet te bespreken én een meeting met investeerders voor een kapitaalverhoging om de digitale omslag te kunnen maken. De kapitaalsverhoging kwam er. Het nieuwe succes van Smartphoto uiteindelijk ook. Maar dat nam niet weg dat meer dan twee jaar lang de financiële situatie zo precair bleef, dat ik elke dag moest bekijken welke facturen we konden betalen, en welke moesten wachten.”

Aan sommige trouwe medewerkers vrat de situatie emotioneel zo hard, dat ze het niet meer trokken. “Ik bleef er altijd rustig bij. Je zorgen maken om ‘wat als’ doe ik eigenlijk niet. Je moet wel in scenario’s denken en je voorbereiden, maar het enige wat je kan voorbereiden is waar je naartoe wil. Ik vind het niet nuttig, eerder hinderlijk zelfs, om in je hoofd op alle mogelijke reacties van anderen te willen anticiperen. Wat als dit, wat als dat ... daar wil ik me niet in opboeien.”

Respect voor iedereen

Het motto van de schrijver Mark Twain – Worrying is like paying a debt you don’t owe – lijkt De corte wel op het lijf geschreven. “Ik heb niet echt helden waar ik naar opkijk. Eén ding leerde ik van mijn vader, die geneesheer was. Toen ik als jongetje van vier, vijf jaar moest lachen met een man die mank liep, gaf mijn vader me een uitbrander die ik me tot de dag van vandaag herinner. Dat elke mens respect verdient, ongeacht hoe hij eruit ziet, of hij rijk is of arm, welke job hij ook doet. Ik heb respect voor iedereen bij Smartphoto die zijn job doet, op welk niveau ook. Van welk gender of geaardheid ook. Toen een verantwoordelijke een paar decennia geleden voorstelde om een vrouwelijke kandidate eerst uit te nodigen omdat die er heel goed uitzag, heb ik die teruggefloten. Ik zou ook niet willen dat mijn dochters  op iets anders dan hun professionele  kwaliteiten worden beoordeeld.” 

Tot slot: welk advies zou de Stef van nu aan de Stef van 40 jaar geleden geven? “Ik zou mijn jongere zelf de raad geven om meer naar anderen te luisteren. Als jonge twintiger had ik net als nu, een uitgesproken visie op problemen en hoe ze op te lossen. Alleen heb ik door de jaren heen geleerd om te luisteren naar de tegenwerpingen en meningen van anderen. Door op zoek te gaan naar waar hun weerstand of visie vandaan komt, zal je tot betere, breder gedragen oplossingen komen. In het hoofd van anderen proberen meedenken is boeiender dan alleen je eigen gedachtengang volgen.”