Houten schrijnwerk, een familiaal levenswerk

Vader Jean-Pierre Van de Walle en dochter Eline hebben alle vertrouwen in een veelbelovende toekomst. Vader, moeder en dochter zullen nog een paar jaartjes aan elkaars zijde werken. In 2028 bestaat het bedrijf 100 jaar en dan is het de bedoeling echt met de overdracht te starten.  

Tekst Bart Vancauwenberghe – Foto Nathalie Dolmans

Het authentieke gebouw in Oostakker waar Van de Walle sinds 1958 onderdak heeft gevonden, verraadt het al: hier is een familiale kmo gevestigd die respect voor de roots ademt en tegelijk al jaren onverdroten investeert in een modern en geavanceerd machinepark.

Voor de leeuwen

“Het is één van de zaken waar ik sinds 1995 fors heb op ingezet”, getuigt Jean-Pierre Van de Walle. “Ik was hier toen drie jaar aan de slag. Nochtans heeft het even geduurd voor ik besefte dat mijn professionele toekomst hier zou liggen. Dat kwam onder meer omdat ik hier nooit vakantiejobs heb gedaan, ook al omdat mijn ouders niet bij het bedrijf woonden. Na mijn humaniora volgde ik aan de huidige HO Gent houttechnologie en -management, een opleiding die toen relatief nieuw was. Vader Gaston was erg blij toen ik hier begon, maar hield het roer het liefst zelf stevig in handen. Dat veranderde toen hij ernstig ziek werd en ik plots voor de leeuwen ben geworpen. Van de ene op de andere dag moest ik alles zelf managen. Ik heb wel een broer, maar die had al snel beslist dat hij een ander pad dan dat van de schrijnwerkerij zou bewandelen: hij is professor aan de universiteit van Santa Barbara (in de Verenigde Staten, red.).”

In 1997 was de familiale overname een feit. Dat was het sein voor Jean-Pierre om stelselmatig werk te maken van groei, wat zich vertaalde in nieuwe machines en extra personeel. “Ik kon tijdens de ziekte van mijn vader sterk rekenen op twee medewerkers, broers ook. Vandaag tellen we zeven mensen, die kunnen gebruik maken van recente technologie om tot mooie realisaties te komen. We maken houten buitenschrijnwerk zoals deuren, ramen en poorten. Destijds heb ik wel even overwogen om ook met pvc te gaan werken, maar we zijn het gezegde ‘schoenmaker, blijf bij je leest’ trouw gebleven, vooral omwille van onze liefde voor hout.”

Een hart voor hout(technologie)

Dat de keuze van Jean-Pierre niet zo evident was, bewijst de consolidatiebeweging die de schrijnwerkmarkt kenmerkt. “Heel wat collega’s hebben bewust veel minder geïnvesteerd in modernisering, onder meer omdat dat een heel kapitaalsintensief proces is. Sommigen hebben er de brui aan gegeven, anderen kloppen nu bij ons aan voor bepaalde projecten. Daarnaast verzorgen we, via architecten, veel realisaties voor particulieren en zijn we ook op de renovatiemarkt heel actief. We plaatsen trouwens zelf onze eigen creaties.”

Hoewel Jean-Pierre de zaak al sinds 1997 leidt, had hij tot 2011 zowat dagelijks zijn vader Gaston aan z’n zijde. “Vader heeft de zaak nooit kunnen loslaten. Daags voor zijn dood liep hij hier nog rond. Ik heb zijn steun altijd gewaardeerd, al had hij het wel moeilijk om verantwoordelijkheid uit handen te geven. Dat is een les die ik me goed in de oren heb geknoopt voor de dag dat onze kinderen hier eventueel aan de slag zouden gaan.”

Die kinderen zijn twee dochters: Eline en Anneleen. “Mijn jongere zus heeft weinig affiniteit met de schrijnwerkerij”, vertelt Eline. “Zij heeft handelswetenschappen gestudeerd en wil een carrière in de HR-wereld uitbouwen. Zelf heb ik pas na de humaniora beslist om papa’s voorbeeld te volgen. Ik heb krek dezelfde opleiding als hij gevolgd, kreeg zelfs nog les van een aantal docenten die hem destijds ook in de klas hadden. Voor ik me inschreef, trok ik met klamme handjes naar een opendeurdag. Ik was vooral benieuwd of er nog andere meisjes voor dit traject zouden kiezen. Het bleek de goede keuze, mijn studie verliep vlot en ik had erg veel zin om bij Cras, een leverancier van ons familiebedrijf, stage te lopen.”

(lees verder onder de foto en quote)

Snelcursus tijdens lockdown

Helaas doorkruiste vier jaar geleden een hardnekkig virus die plannen, al opende covid tegelijk andere opportuniteiten voor de familie. “Het was een streep door mijn rekening toen die stage bij Cras na één maand al afliep. Op voorstel van mijn moeder, beslisten we dan maar dat ik hier de stiel zou leren. Vader had na het invoeren van de lockdown de onderneming voor zes weken gesloten en had dus tijd om me in te wijden. Omdat ik op die manier in sneltempo het reilen en zeilen van de schrijnwerkerij leerde kennen, verviel het initiële plan dat ik eerst nog elders ervaring zou opdoen. Wel heb ik nog een postgraduaat salesmanagement gevolgd. Dat vormde een prima aanvulling op het meer technische karakter van mijn hogeschoolopleiding. Bovendien was het goed combineerbaar met het werk hier.”

Intussen is Eline vier jaar actief aan de zijde van haar ouders. Pa Jean-Pierre concentreert zich hoofdzakelijk op de productie, moeder Evelien behartigt de facturatie. “Zelf ben ik verantwoordelijk voor administratie, opmetingen en het opmaken van offertes. Eventueel zou ik ook gerust in het atelier kunnen meewerken, want tijdens de coronaperiode heb ik alle machines onder de knie gekregen. Daar is zelfs een zijprojectje uit voortgevloeid: met houtoverschot dat we niet kunnen gebruiken voor het maken van ramen, deuren en poorten, heb ik hondenvoederbakken gemaakt. Onder de merknaam ‘Maison Boisée’ kunnen klanten kiezen tussen vijf modellen. Mijn job bij de schrijnwerkerij blijft uiteraard de meeste aandacht opeisen, maar dat was een leuke, creatieve manier om me verder in deze stiel te ontwikkelen.”

Die ontwikkeling is een continu proces, dat uiteraard ook met de onvermijdelijke valkuilen gepaard gaat. “Zodra Eline hier is begonnen, vond ik het logisch haar een aantal taken permanent toe te vertrouwen”, pikt Jean-Pierre in. “Dan is het de normaalste zaak van de wereld dat niet alles van de eerste dag vlekkeloos verloopt. Af en toe loopt Eline eens met haar hoofd tegen de muur: een verkeerde kleur doorgeven aan de lakkerij, een minder accurate opmeting, glas vergeten te bestellen,… dat leidt even tot tandengeknars, maar zorgt er tegelijk voor dat ze zaken sneller leert. Het is fijn dat onze medewerkers dat aanvaarden. Per slot van rekening maakt iedereen fouten. Er zal in de toekomst ongetwijfeld nog wel eens ergens een wiel aflopen, maar het komt erop aan dat professioneel recht te zetten en er door een flexibele aanpak voor te zorgen dat klanten er niets van merken.”

Nieuw stekje in … houtskeletwoning

Vader, moeder en dochter kunnen nog heel wat jaartjes aan elkaars zijde werken, al zal dat zeker niet op dezelfde manier gebeuren zoals Jean-Pierre en Gaston destijds. “Ik zie mezelf hier niet tot mijn 80ste rondlopen”, lacht Jean-Pierre. “Doordat Eline al in de zaak is gekomen toen ik 51 was, hebben we ruim de tijd om de overdracht op termijn voor te bereiden. Daar zijn we nu trouwens al voorzichtig mee bezig. Onze deelname aan Voka Familio vorig jaar, paste perfect in dat plaatje. Het was een erg interessant traject, dat we deze zomer hebben afgerond. We hebben vooral geleerd hoe belangrijk communicatie over het thema is en waarom het zo nuttig is er tijdig aan te beginnen.”

De bedoeling is om vanaf 2028 – het jaar waarin de onderneming haar honderdste verjaardag viert – echt met de overdracht te starten. “Intussen is het enorm waardevol dat Eline al enkele jaren met beide voeten op de werkvloer staat. Dat geeft haar de tijd om zich helemaal in te werken. Bovendien zal de omvang van het bedrijf niet te vergelijken zijn met toen ik de fakkel heb overgenomen. De omzet lag toen twintig keer lager, we telden maar twee medewerkers en van de vernieuwing van het machinepark was nog geen sprake. Ze zal veel beter weten waar ze aan toe is en wat er allemaal bij het runnen van een bedrijf komt kijken.”

Gesprekken aan de keukentafel over de schrijnwerkerij kunnen daarbij ook helpen, al zullen die binnenkort iets minder talrijk worden. Eline verlaat volgend voorjaar het ouderlijk huis, om te gaan samenwonen met haar vriend. In een… houtskeletwoning, of wat had je gedacht?

“We hebben daarvoor gebruik gemaakt van kant-en-klare bouwpakketten van Cras. Ik heb het altijd spijtig gevonden dat ik er mijn stage niet kon afwerken. Omdat ze nog altijd een belangrijke leverancier van het familiebedrijf zijn, zijn de contacten altijd prima gebleven. Onze woning is daar een leuk verlengstuk van. Ok, ik zal dan misschien aan de keukentafel wat minder met mijn ouders samenzitten, maar we kunnen ook daarbuiten voldoende over de zaak praten, natuurlijk. Al doe ik dat ook met andere mensen: zo zit ik in de jongerenkamer van Embuild en neem ik deel aan het Next Gen-traject binnen Voka, wat een ideaal klankbord kan zijn om met collega-jonge ondernemers over professionele uitdagingen te pingpongen.”

(lees verder onder de foto)

Eline Van de Walle werd recent door Embuild Oost-Vlaanderen tot Jonge Aannemer 2024 verkozen.

Eigen stempel drukken

Op termijn wil Eline graag haar eigen stempel drukken. Die is nu trouwens al zichtbaar op de visitekaartjes van het bedrijf. “Het machinepark staat al op punt, maar onze huisstijl kon wel een opfrisbeurt gebruiken”, lacht de Jonge Aannemer 2024 van Embuild Oost-Vlaanderen. “Via onze website en sociale media houden we de mensen nu regelmatig op de hoogte van onze activiteiten en projecten. Dat leidt tot inspiratie en creëert nieuwe potentiële klanten, wat uiteraard mooi meegenomen is. Veel mensen hebben me ook benaderd nadat ik die verkiezing van Embuild had gewonnen. Dat heeft tot heel wat media-aandacht geleid, zelfs Kerk & Leven is hier langs geweest (lacht).”

Vader en dochter hebben alle vertrouwen in een veelbelovende toekomst. “We zullen er alles aan doen om de onderneming op termijn in de best mogelijke omstandigheden aan Eline toe te vertrouwen. Mijn vrouw en ik hebben haar nooit in deze richting gedwongen, al is het wel fijn dat ze het wil doen en er voluit voor gaat. Die recente bekroning van Embuild was de kers op de taart. Uiteraard zijn we fier. Stel je voor dat ze straks ook nog eens de award voor Young Construction Personality of the Year in de wacht sleept…”, droomt Jean-Pierre hardop.