Hilde op pad met … Griet Nuytinck, ceo labo Anacura

Hilde Schuddinck, co-ceo Voka Oost-Vlaanderen, in gesprek met Griet Nuytinck, ceo van labo Anacura,

Tekst Hilde Schuddinck – foto Nathalie Dolmans

Griet, bedankt om de spits af te bijten. Ik vroeg je naar een locatie waar je je goed voelt en zo zijn we op de Bijloke beland. Wat heb je met deze plek? 

Griet Nuytinck: “Deze site is prachtig om in rond te lopen, vooral omdat ze zoveel elementen bevat waar oud en nieuw samenkomen. Ik ben bovendien voorzitter van Muziekcentrum De Bijloke en geweldig fier op deze organisatie.  Wij hebben een bijzonder goede intendant, Geert Riem, waarvan ik enorm veel leer. De manier waarop hij samenwerkt met zijn mensen, dwingt bij mij echt bewondering af. Hierdoor is de programmatie ook buitengewoon interessant, van (hedendaagse) klassieke muziek tot jazz.  We willen dit alles ook zeer toegankelijk houden voor een breed publiek via allerlei initiatieven.”

Hoe ben je in dat voorzitterschap gerold?

“Ik kreeg de eerste keer al die kans bij het Antwerp Symphony Orchestra, waar ik sinds jaren deel uitmaak van de raad van bestuur. Eerlijk, ik heb zelf lang gedacht dat ik daarvoor niet geschikt was. Ik was bang om te zetelen in een raad van bestuur omdat ik dacht dat ik me niet zou kunnen ‘weren’. Maar kijk, bestuursraden blijken een biotoop waarin ik me goed voel, wanneer ik – ook  voor en na de vergaderingen – een verbindende rol kan spelen. Dat is voor mij essentieel: een sfeer waarbij er openheid en transparantie is, en er nog niet te veel achter de schermen geregeld is. Omgevingen waarin ik het gevoel krijg dat ik meedraai in een soort circus, daar stap ik zo snel mogelijk uit.”

Cultuur is een van je passies. Altijd zo geweest? 

“Ik heb altijd veel van klassieke muziek gehouden. Mijn moeder heeft dat er van jongs af aan in gelepeld.”

Wat voor iemand was je mama?

“Mijn mama was huisvrouw maar ook assistente van mijn vader, een jurist. Ze zorgde voor orde thuis, op een heel gestructureerde manier. Wij liepen allemaal in de pas, wat ook noodzakelijk was met zes kinderen op acht jaar tijd. Er werd geen ruzie gemaakt; met één blik wisten we waaraan ons te houden. Dat heeft enorm veel voordelen maar ook veel nadelen. Ik heb niet geleerd om ruzie te maken of om op te komen voor mezelf; ik onderging als kind zonder veel moeite wat van mij verwacht werd ... Je aanvaardt als kind je omgeving, en dat is vaak goed. Dat maakt het gemakkelijker om te leren wat je wordt aangeboden aan kennis en ervaring. Vanuit rebellie is er een risico dat je je daarvan afsluit.”

Maar dan komt dat moment dat je toch uit dat keurslijf wil breken, je eigen lijnen wil uitzetten?

“Ik heb inderdaad ontdekt dat ik liefst niet binnen de lijntjes kleur. Ik was in het middelbaar nog heel gericht naar het vak van mijn vader: rechten. Maar mijn zus, die één jaar ouder is, besloot plots rechten te studeren, en dat was verwarrend. Want voor mij was het duidelijk dat ik niet in haar voetsporen wou treden, ik wou niet ‘concurreren’. En ik voelde dus meer en meer de behoefte om een beetje te rebelleren. Zo werd ik apotheker, met specialisaties in klinische biologie en industriële farmacie. Op die manier ben ik in de wetenschap gerold, een fantastische wereld.”

En dan beslis je plots een bedrijf op te starten?

“Ja, tegen de zin van mijn vader. Hij had zelfs een vrij negatief beeld over ondernemers. In zijn ogen waren dat mensen die het niet altijd zo nauw namen met de regels. Hij was ongerust, en ik vond het oordeel van mijn vader heel belangrijk, omdat hij zo'n fijne mens was.”

Maar je hebt toch doorgezet …

“Ja, want ik ben een goestendoener, zoals ze in Gent zo mooi zeggen. Ik heb altijd genoten van alles wat ik ondernam.” 

Ik sta telkens weer versteld van de tonnen energie die jij uitstraalt …

“Ik ben met veel energie geboren. Ik doe enkel plezante dingen omdat ik altijd het gevoel heb dat ik kan kiezen. Dat is net mijn vrijheid. Mogelijkheden zien en zeggen: ‘Als het niet lukt, stap ik er wel uit of doe ik iets helemaal anders’. Ik heb in mijn bedrijf (een onafhankelijk analytisch labo, actief in de gezondheidszorg en geneesmiddelontwikkeling, red.) ook soms verkeerde keuzes gemaakt, maar dat hoort erbij.”

Het typeert jou dat je daar positief naar kijkt … 

“Pas op, ik heb zo ook mensen meegesleurd in mijn enthousiasme, terwijl je achteraf moet toegeven dat het een doodlopend pad was.” 

Hebben ze jou dat ooit kwalijk genomen? 

“Dat denk ik niet. Want ze hebben tegelijkertijd veel geleerd en daarna zo hun eigen weg gevonden.”

Je bent eigenlijk een geboren optimist? 

“Ja, en dat wordt mij soms ook verweten. Dat enthousiasme kan immers naïef blijken. Maar ik kan me dat  ‘permitteren’ omdat zowel mijn man als mijn zoon Felix, die ook in de zaak zitten, me daarin tegengas geven. Ze vragen dan of ik alle opties heb overwogen. En soms neem ik dan gas terug en ben ik bereid te luisteren. Maar even vaak leidt het tot stevige discussies met veel emoties. Dan voel ik de nood om te bewijzen dat ik het bij het rechte eind heb.” 

Vanwaar komt die bewijsdrang? 

“Ik zou het geen bewijsdrang noemen. Ik heb mezelf lang niet als ambitieus beschouwd. Ik vond mezelf ook geen uitblinker. Op mijn 55ste ben ik begonnen met marathons te lopen en op mijn 60ste won ik de marathon van New York in mijn leeftijdscategorie. Dat wekte bij mij iets op. Ik besefte dat ik nog lang niet alles uit mezelf had gehaald.” 

Die eeuwige bescheidenheid typeert je ook, want op dat moment had je wel al een fantastisch bedrijf uitgebouwd?

“Tja, ik vond en vind dat normaal. Ik heb ook nooit het gevoel dat het af is, dat ik er al ben.”

Hoe wil je het doorgeven aan je opvolger(s)? 

“Als een bedrijf dat niet enkel uitblinkt in operationele excellentie, maar ook in een cultuur van grote transparantie, waarin iedereen respect heeft voor elkaar en fier is op zijn/haar bijdrage aan het werk. Het is mijn droom dat mijn zoon dit verhaal verder wil schrijven. Hij zoekt nu al naar nieuwe manieren om diezelfde cultuur vorm te geven, op een meer heldere manier.”

Je energieniveau is een van je grootste troeven. Heb je altijd ‘in je kracht gestaan’?

“Nee, ik heb dat echt geleerd. Rond 2000 stond ik helemààl niet in mijn kracht. We hadden toen twee jonge tieners en werden geconfronteerd met de typische puberzorgen waar elke ouder door moet. Ik moest toen terugdenken aan de woorden die een vriend geschreven had op een kaartje bij de geboorte van onze eerste zoon: ‘Griet, gedenk, kinderen zijn een oefening in nederigheid.’ Toen ik die kaart kreeg, dacht ik nog dat het allemaal wel zou meevallen, maar geleidelijk bouw je die arrogantie dus af (lacht).”

(lees verder onder de foto)

En bovendien ook nog een stevige job?

“Rond de millenniumwissel had ik ook vier andere labo’s overgenomen. De ‘overlaters’ zaten mee in ons directiecomité. Als eeuwige optimist dacht ik dat dit van een leien dakje zou lopen, maar het tegendeel was waar. De neuzen stonden in alle richtingen. Ik ben toen NLP (Neuro Linguïstisch Programmeren, red.) gaan volgen, een fantastische tool voor meer bewuste en betere communicatie. In moeilijke situaties kon ik daarna  tegen mezelf zeggen: ‘Allé Griet, kom in jouw kracht. Analyseer en pak aan.’ In je kracht komen is voor mij dus een moment van reflectie. Ik heb vaak het gevoel een antropoloog te zijn van mezelf en van mijn omgeving. Kijken en analyseren in plaats van te oordelen. 

Gelukkig kon ik toen ook terecht bij vrienden. In die periode ging ik bovendien nog veel uit. Niet letten op wat er morgen zal zijn, maar in het moment leven. Heerlijk. Babbelen als uitlaatklep.”

Steeds op zoek gaan naar die connectie met anderen, herken ik sterk. Maar soms is mijn sociale batterij leeg en heb ik rust nodig. Hoe vind jij die? 

“Ik liep vele kilometers om het hoofd leeg te maken. Maar het wordt nu fysiek te zwaar, dus ben ik op zoek naar alternatieven. Mijn man is bezeten door zijn tuin en bos, ik geniet van dat mooie resultaat vanuit een zetel voor het raam (glimlacht). En dan de zon, heerlijk. Ondertussen lees ik over onderwerpen die mij boeien zoals alles rond veroudering en mentaal gezond blijven. We doen zoveel testen om te kijken of iemand ziek is, maar hoeveel testen doen we om te kijken of iemand later ziek zal worden? Als je het weet, kan je er tenminste iets aan doen.”

Mag ik dat toch een beetje eng vinden? 

“Zo’n diagnose is maar interessant als er ook een therapie voor beschikbaar is. Je moet inderdaad niet op zoek gaan naar je ‘lot’ dat je niet kunt ontlopen. Maar als je weet dat je Alzheimer zal krijgen, en er zijn geneesmiddelen in de maak, dan wordt dit een heel andere zaak, vind ik. En daar zijn we vandaag als maatschappij veel meer naar op zoek. 
In het weekend zitten wij met het gezin soms uren aan tafel. Dat gaat er dikwijls hevig aan toe. Over filosofie, politiek, wetenschap en de toekomst van de wereld. Voor mij is dat echt smullen van mijn gezin.”

Geef je je kinderen ook wijze raad mee ondertussen?

“Ik ben daar nogal terughoudend in, omdat zij duidelijk aangeven dat ze daar niet op zitten te wachten. Met zoon Felix in de zaak kan het soms niet anders, natuurlijk. Wij geven elkaar feedback, wat pittig kan zijn. Maar dat eindigt altijd met een knuffel. Arthur is eerder introvert en houdt meer van samen iets beleven. Hij woont in het buitenland. Wanneer ik hem ga bezoeken, organiseert hij een activiteit op mijn maat. Heerlijk.”

En je man, heeft hij hetzelfde energieniveau? 

“Mijn man is nog honderd keer erger (lacht). Hij is van ‘s morgens tot ‘s avonds heel begeesterd bezig. Als kernfysicus van opleiding blijft de wetenschap hem boeien. Na zijn dagtaak leest hij elke dag nog urenlang. Ik kan hem niet temperen, hij mij ook niet. Ik denk dat we elkaar – zonder dat dat ooit echt uitgesproken is – ondersteunen, aanmoedigen. Maar hem helpen in zijn tuin of bos, dat doe ik niet. Er zijn grenzen (bulderlach).”